Ο Κάβος της Κυράς

ο Ν. Πολίτης, ο μεγάλος επιστήμονας κατέγραψε τον Κάβο της Κυράς στις «Παραδόσεις» του με αριθμό 58, αντλώντας την από την ανέκδοτη συλλογή του 1903.

«Κάποιον παλιό καιρό, λέει ο θρύλος, μια βασίλισσα της Λευκάδας όρισε νόμο, όποια γυναίκα λάθευε -και λέγοντας λάθευε εννοούμε την μοιχεία- να γκρεμίζεται από τον ψηλό βράχο του νησιού. Μα η μοίρα έτσι το ‘φερε και λάθεψε πρώτα η ίδια η βασίλισσα. Τον νόμο της δεν τον πάτησε και ας ήταν ο χαμός της. Όλοι την παρακάλαγαν  να μην γκρεμιστεί από το ψηλό ακρωτήριο. Όλοι μαζεύτηκαν στα ριζά του κάβου, άλλοι τεντώνοντας παπλώματα για να σώσουν την Κερά από το γκρεμοτσάκισμα, άλλοι πρόσμεναν ολόγυρα μέσα σε βάρκες, να την γλυτώσουν από τον πνιγμό. Όμως αυτή τους ξέφυγε, γκρεμίστηκε και πνίγηκε και από τότε λένε τον κάβο: Κάβο της Κυράς.» Της Κατερίνας Κακούρη: Μια Λευκαδίτικη παράδοση

Δημοσίευμα μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας στις 7 Σεπτεμβρίου 1950

«....Μα η μοίρα έτσι το ‘φερε και λάθεψε πρώτα η ίδια η βασίλισσα. Τον νόμο της δεν τον πάτησε και ας ήταν ο χαμός της..» 

Η αυτοθυσία της βασίλισσάς ερμηνεύεται από την   Κατερίνα Κακούρη ώς εξής:

«Ξέρουμε πως στις αρχέγονες κοινωνίες επικρατούσε ο θεσμός της Βασιλοκτονίας. Ο Γενάρχης-Βασιλιάς  αντιπρόσωπος του θεού πάνω στη γη, πρόσφερε με τον αυτοθυσιασμό του μίαν υπέρτατη εξυπηρέτηση στο λαό. Η επιστήμη διαπίστωσε ότι πάνω στους ιερούς βωμούς της ανθρωπότητας, σφαγιάστηκαν, για το καλό της ολότητας, λογής αθώοι. Βασιλιάδες κι αργότερα για αντικαταστάτες τους βασιλόπαιδα, ιερείς και λογής επίσημοι της αυλής. Αργότερα σε αντικατάσταση αυτών, θυσίαζαν αιχμαλωτισμένους εχθρούς ή εγκληματίες καταδικασμένους ήδη σε θάνατο και σιγά – σιγά, με την πρόοδο του πολιτισμού, η τραγική ανθρωποθυσία μετατράπηκε σε εικονική, σε μίμηση φόνου.»